به گزارش خبرگزاری حوزه، پورتال جامع مهدویت در بخش مخزن پرسش و پاسخ خود به برخی از سؤالات پیرامون «ویژگی های یاران امام موعود» پاسخ داده است که سؤالات و جواب ها در شماره های مختلف تقدیم نگاه شما مهدی یاوران خواهد شد.

- آیا ما هم می‌توانیم از یاران امام موعود (عج) باشیم یا همه یاران حضرت از اقوام گذشته هستند؟

هنگامی که بنیان‎گذار حکومت واحد جهانی، حضرت مهدی موعود علیه‌السلام بر اساس عدالت و آزادی واقعی، مأمور به تشکیل حکومت می‌‎شود، ۳۱۳ نفر از یاران خاص او اطراف شمع وجود مقدسش جمع می‌‎شوند و آنها در واقع فرماندهان لشگری و کشوری دولت امام موعود می‌‎باشند.

طبق روایات، دولت امام مهدی علیه‌السلام از انسان‌های وارسته و متقی تشکیل می‌‎یابد؛ مانند روایتی که می‌گوید یاران حضرت متشکل از هفت نفر از اصحاب کهف، یوشع وصی موسی، مؤمن آل‌فرعون، سلمان فارسی، مالک اشتر، ابودجانه انصاری و قبیله حمْدان است.

امام صادق علیه‌السلام می‌‎فرماید: «هنگامی که قائم آل محمد قیام کند، هفده تن را از پشت کعبه زنده می‌کند که عبارتند از: پنج تن از قوم موسی که به حق قضاوت کرده، با عدالت رفتار می‌‎کنند، هفت تن از اصحاب کهف، یوشع وصی موسی، مؤمن آل‌فرعون، سلمان فارسی، ابودجانه انصاری و مالک اشتر».[۱]

بنابراین یاران حضرت، هم از افرادی هستند که در زمان ظهور زنده‎اند و هم از افرادی هستند که پیش از ظهور از دنیا رفته‎اند و هنگام ظهور دوباره زنده می‌‎شوند.

البته باید توجه داشت رجعت، مخصوص یاران خاص نیست؛ زیرا در روایات به صورت مطلق از بازگشت گروهی از مؤمنان نیز سخن به میان آمده است. به عبارت دیگر، این امید را داریم که زمان ظهور را درک کرده، در رکاب حضرت باشیم.

آنچه از قرآن و روایات استفاده می‌‎شود، این است که گروهی از مؤمنان که پیش از ظهور از دنیا رفته‎اند، به اذن خدا به دنیا برمی‎گردند و در رکاب حضرت جزو یاران او خواهند بود. یاران آن بزرگوار، هم از افرادی هستند که در زمان ظهور زنده‌اند و هم از کسانی‎اند که پیش از ظهور از دنیا رفته‌اند و دوباره زنده می‌‎شوند؛ ازاین‌رو از ما خواسته شده است، هر روز صبح دعای عهد بخوانیم.

امام صادق علیه‌السلام در روایتی فرمود: «هر کس قبل از صبح این دعا (دعای عهد) را بخواند، از یاران قائم خواهد بود و اگر پیش از ظهور بمیرد، دوباره زنده شده، از قبر خارج می‌گردد. [۲]

در متن این دعا نیز از خدا می‌خواهیم اگر قبل از ظهور از دنیا رفتیم، دوباره زنده شویم؛ «اللَّهُمَّ إِنْ‏ حَالَ‏ بَیْنِی‏ وَ بَیْنَهُ‏ الْمَوْتُ‏ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَی عِبَادِکَ حَتْماً فَأَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی مُؤْتَزِراً کَفَنِی شَاهِراً سَیْفِی مُجَرِّداً قَنَاتِی مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدَّاعِی فِی الْحَاضِرِ وَ الْبَادِی؛ پروردگارا! اگر مرگ ـ که آن را برای بندگانت یک امر حتمی قرار داده‏ای ـ میان من و آن حضرت جدائی انداخت، مرا از قبرم بیرون آور تا در حالی که کفنم را پوشیده و شمشیرم را از غلاف درآورده و نیزه‏ام را بدست گرفته‏‌ام، دعوت‏‌کننده آن حضرت در شهرها و بیابان‌ها را اجابت کنم».[۳]

پی‌نوشت‌ها

۱. تفسیر عیاشی، عیاشی، ج۲، ص۳۲؛ اثبات‌الهداة، شیخ حر عاملی، ج۳، ص۵۵۰.

۲. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۹۶.

۳. همان